پیدایش درختان خرما در جهان از دوران زمین شناسی دوره تریاس ژرواسیک آغاز میشود اما زمانی که انسان به ارزش غذائی خرما پی برده و مبادرت به کاشت و بهره برداری از نخل نموده است به ۶۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح (ع) بر میگردد. موطن اصلی خرما بین النهرین و جنوب عراق بوده که سپس به نقاط دیگر جهان انتقال یافته است. این میوه با نام علمی Phenix Datyirfera مهمترین نبات خانواده Palmaceae میباشد، که درختی است از نظر تغییر فیزیکی دو پایه بطوریکه گلهای نر و ماده آن روی پایه های جداگانه قرار دارند. گل آذین خرما خوشه ای و از پوسته اغلافی که spath نامیده میشود پوشیده شده است. کشت خرما در فاصله بین مدار ۲۹ تا ۳۹ درجه عرض شمالی و در ارتفاع تا ۱۵۰۰ متر بالاتر از سطح دریا امکان پذیر می باشد و خرما درختی است سازگار با شرایط بد آب و هوائی به نحوی که از ۶ درجه سانتی گراد زیر صفر در مدت کوتاه تا ۵۰ درجه سانتی گراد بالای صفر به خوبی تحمل کرده و نسبت به شوری آب و خاک مقاوم است.

این محصول پس از گذراندن مراحل باروری در درخت ماده توسط درخت نر بوسیله گرده افشانی (که خود گرده افشانی به گونه های مختلف صورت می گیرد) و تبدیل شدن به میوه (که کیفیت آن بستگی به شرایط آب و خاک و هوا منطقه دارد) برداشت می گردد و طی مراحلی وارد بازار می شود.

یکی از خصوصیات نخل (رطب مضافتی) این است که میوه آن دچار آفت سم و زهر نمیشود به گونه ای که اگر زهر دهان مار و عقرب و سایر گزندگان بر مقداری از خرما راه یافته یا خیزش کند، خرما هرگز دچار سم و زهر نمی گردد. خرما بر اثر کهنگی فاسد نمی شود و بر خلاف سایر میوه ها، اگر چند سالی از تولید آن بگذرد، هیچ چیز از اجزا نخل خرما بیرون ریخته نمی شود، حتی خار و کلاهک خارک، و رطب آن و هر چه که به اصطلاح به درد آدمی نمی خورد به مصرف دام به خصوص گاو می رسد و باعث افزایش شیر آن می گردد.